Najveća istočna pritoka Jadranskog mora izvire nepretenciozno na zapadnim obroncima Zelengore, u neposrednoj blizini planinskog puta Čemerno – Kalinovik.

Na svom, oko 200 kilometara dugom putu do mora, Neretva je od davnina žila kucavica Humske zemlje, gde su smenjivale civilizacije još od vremena Ilira i starogrčkih kolonija. Ovde su i Bogumili kroz Crkvu bosansku ostavili svoj dubok trag, ovekovečen brojnim nekropolama stećaka, a do dana današnjeg, Neretva je isprepletana simbolima sve tri vere.

Na potezu od Glavatičeva do Konjica Neretva gradi grandiozan kanjon, oivičen planinama Treskavice i Visočice na severu, odnosno masivom Prenja i Crvnja na jugu. Najbolji a ujedno i najlakši način da se vidi i doživi ovo mesto je sa vode. Baza outdoor aktivnosti ovog dela BiH je grad Konjic.

Za razliku od Tare, gde smo prethodno prvi put iskusili čari raftinga, ovde ne postoje brojni kampovi duž same reke (što je plus u ekološkom smislu). Na polaznu tačku se kreće iz samog Konjica gde nas je sačekao i naš domaćin Sanel (Raft-Kor Neretva).

Spust niz Neretvu je dug oko 20 kilometara. Ima pet adrenalinskih bukova. Utisak kanjona sa vode je impozantan. Strmi zidovi i litice izranjaju iz smaragdno zelene vode.

Ipak, rafting je tokom najtoplijih meseci popularna aktivnost, broj čamaca u kanjonu može da bude pozamašan.

Mostar i Počitelj.

Proći ovim prostorima a ne zaustaviti se u Mostaru i Počitelju je greh. Odlučili smo da prespavamo u najpoznatijem gradu na Neretvi.

U Mostaru se nekako sve sudara. U klimatskom, geografskom i sociološkom smislu. Mediteran i planine. Neretva i Velež i Prenj.  Kulturno i istorijsko bogatstvo na malom prostoru kakvo se retko gde sreće. Nažalost, kobno balkansko prokletstvo malih razlika uzima svoj danak. Kao da besmisleni rat nije bio dovoljan, Mostar je i dalje talac sumanutih podela.

Most je sagradio majstor Hajrudin. Stvarao ga je dugo i predano, ali kad je bio gotov, izgledao je kao načinjen u jednom dahu. Kao da ga nije načinila ljudska ruka, nego je, onako visok i čist, Božje djelo. Bez muke stvaranja koja se zauvijek vidi na lošim i na krivo mjesto postavljenim građevinama, most je u sebi nosio više duhovne ljepote nego najljepše crkve i džamije u tadašnjoj Europi. U sirovoj i nelijepoj provinciji, svoj od kamenjara i sivoga kaosa mostarska je ćuprija omogućila hercegovačkom čovjeku da učini prvi korak u povijest, u civilizaciju koja donosi sreću kroz dostojanstvo.

Miljenko Jergović “Most bliži Bogu”

Pola sata nizvodno Neretvom leži još jedan zaboravljeni dragulj – Počitelj – minijaturni orijentalni lavirint, nekada stecište umetnika i slikara iz cele Jugoslavije. Počitelj je u otomansko vreme bio stratečko pogranično utvrđenje uzvodno od susedne Gabele, granične utvrde Mletačke republike. Neretva je u svom donjem toku plovna reka, i predstavljala je važnu trogvačku rutu u prošlosti.

…rodio se bezimen, nekršten i neturčen kao pastirska varda na obali zelene rijeke čudnog romanskog imena.

Hiljadu četiri stotine četrdeset četvrte prvi put ga pomenuše na dnu stare povelje; Počitelj – tvrdi grad na Neretvi… čuvala ga je mađarska posada, jedna kula i jedan ugarsko-hrvatski kralj…

Jeza je prošla rebrima dotrajalih kostura starih čardaka i bastiona i procvala u izlokanoj kaldrmi njegovih mrtvih sokaka.

(…dvadeset sedam godina utvrđivanja, dubrovačkih zlatnika, Matije Korvina i mađarskih oklopnika… nadživi sijedog Hercega Stjepana… završi svoju hrišćansku biografiju i predade se humskom vojvodi i arnautskim čaušima poslije kratke opsade… zadrža staro ime i dobi novi čin…)

Zuko Džumhur – “Grad zelene brade (Nekrolog jednoj čaršiji)”